Jak wychować nastolatka?

1. Najpierw słucham, potem dyskutuję!

Zanim kolejny raz zostanę wyprowadzona z równowagi a przy okazji swoim zachowaniem z tejże równowagi wyprowadzę swoje dziecko, zanim wrzasnę bez zastanowienia: Jak mogłeś! Jak ci nie wstyd! Co ludzie powiedzą! Nieee i już! Zanim wpadnę do pokoju syna i wykrzyczę w nerwach wszystkie swoje żale, mocno gryzę się w język, często w takiej sytuacji wymuszam na swojej twarzy "szczery uśmiech" siadam i słucham...nierzadko słucham ciszy, czasem muzyki o ile to muzyką można nazwać, zdarza się, że i jakieś k...a padnie ale ja nadal słucham, aż pada pytanie:
Po co ty tu siedzisz? Czego ty ode mnie chcesz?
Prawdy! Co się stało? Dlaczego?
Wcale nie mówię, że jest różowo. Czasami nasłucham się różnych rzeczy ale wszystko to, po jakimś czasie sprowadza się do...rozmowy.
Bez wymądrzania się, bez doradzania, do rozmowy w której słucham swojego dziecka. w której dowiaduję się co ono myśli, co czuje i czego tak naprawdę ode mnie oczekuje!

2. Doradzam ale nie podejmuje za nich decyzji!

Nowa szkoła.
Nowa dziewczyna (trzecia w tym miesiącu).
Nowi koledzy.
Nowe zainteresowania.
Nowy styl ubierania.
A mamo ty paliłaś w moim wieku?
A piwo to czasem wypiłaś?
A chłopaka miałaś?

Nieeee...no ja święta byłam.
Jasne że w wieku siedemnastu lat piwa gdzieś tam spróbowałam i wina też się czasem lampkę napiłam. Palić nie paliłam, dopiero jak mi dziewiętnaście wiosen stuknęło, to spróbowałam jak to smakuje.
Chłopaka też miałam i to od szesnastych urodzin z tą jedną małą różnicą, że nie zmieniałam go przez kolejne trzy lata a nie trzy tygodnie :)

Z moimi chłopakami rozmawiam na takie tematy, pokazuję im jakie mogą być skutki zbyt wczesnego palenia, picia, uprawiania seksu. Tłumaczę, doradzam staram się ich uświadomić jak zapobiec niechcianym skutkom takich a nie innych decyzji ale nigdy tych decyzji za nich nie podejmuję.
To nie ja wybieram im szkołę, stroje, partnerki życiowe, to oni decydują.
To nie ja stosuję kary i ograniczenia, bo piwo na urodzinach u kolegi wypili, czy papierosa gdzieś tam wypalili, to oni muszą wiedzieć, że zrobili to na własną odpowiedzialność i że szkodzą tym tylko sobie a nie mi. Jest to ich wybór, ja mogę tylko doradzać, bo kara tutaj nic nie pomoże a często zamiast pomóc przyczynia się ona, do coraz to gorszego buntu i ucieczki w coraz to gorsze nawyki.

3. Ufam swoim dzieciom!

A przynajmniej oni są o tym święcie przekonani!!!
Zanim wpadnę na imprezę która właśnie odbywa się na przystanku autobusowym a miała być u Tomka pod nadzorem rodziców.
Zanim rozgonię, to całe bawiące się w najlepsze towarzystwo, często używając niecenzuralnych słów.
Zanim narobię "obciachu" swoim dzieciom na kolejne kilka miesięcy.
Zanim dowiem się, że u Tomka, właśnie pękła rura i młodzi musieli się z domu ewakuować na parę godzin.
Poobserwuję, nawet zza krzaków, zapytam rodziców Tomka, zaczekam na powrót synów do domu, nawet gdybym miała w tych krzakach spędzić kilka godzin a potem pędzić do domu polami tak by mnie nie zauważyli, oby tylko zdążyć przed nimi.
Zanim okażę się kolejną rozhisteryzowaną i nadopiekuńczą mamuśką, buduję obopólne zaufanie!

To chyba najtrudniejsze zadanie z jakim przyszło mi się zmierzyć w całym okresie bycia mamą.
Zaufać a zarazem być rodzicem, któremu dzieci ufają.
I tylko nieliczni wiedzą ile mnie to pracy i nerwów kosztowało.

4. Kocham i miłość swą okazuję!

Kocham ich tak samo jak wtedy gdy słyszałam ich płacz po raz pierwszy.
Jak wtedy, gdy tuliłam ich maleńkie ciałka do serca, jeszcze na sali porodowej.
Jak wtedy gdy stawiali pierwsze kroki, wypowiadali pierwsze mama i kocham cię i jak wtedy, gdy po raz pierwszy rozbili sobie kolano...kocham ich nad życie.
Tak było wtedy i tak jest teraz.
Kocham bezwarunkowo i po mimo wszystko.
Kocham bez żadnych ale.
Kocham za to że są a nie za to jacy są i oni o tym wiedzą.
I choć skończyły się czasy gdy całowali mnie na pożegnanie przed szkołą, przytulali się na podwórku i rzucali mi się na szyję, po pięciu minutach nieobecności, bo już nie wypada, bo co koledzy powiedzą, to w domu zawsze znajdzie się odpowiednia chwila na przytulasa, buziaka i słowa:

Kocham Cię synu najbardziej na świecie i jestem z Ciebie cholernie dumna!!!


                           
                                  *                               *                               *


Tylko tyle i aż tyle.
Czy to wystarczy, czy ułatwi im to okres dojrzewania, czy pomoże, przetrwać ten trudny czas?
Nie mam pojęcia!
Ale wiem jedno.

Zazwyczaj znam prawdę, wiem gdzie są i co robią.
Nie mamy przed sobą tajemnic.
Rozmawiamy o wszystkim.
Kłócimy się, wrzeszczymy na siebie a potem się godzimy i znowu rozmawiamy.
Oni wiedzą, że mogą zawsze na mnie liczyć, że mogą przyjść i powiedzieć mi o wszystkim, że ich nie będę oceniała i krytykowała a w zamian wysłucham i postaram się pomóc.
Czasem jest różnie ale, wiecie co, dajemy radę.

Postarajcie się więc i Wy zrozumieć swoje nastoletnie dzieci, zacznijcie ich słuchać i szanować, bo inaczej zamiast u rodziców, zaczną szukać zrozumienia i pomocy u obcej matki, która podobno zawsze znajduje dla nich czas i dobre słowo, a tego chyba byście nie chcieli ;)

 
                                                                         Monika