Życie od pierwszych chwil pokochane

Witaj mój pierwszy ważny żywiole.

Pierwszy wdech, krzyk tak oczekiwany

Powietrze płuca wypełnia małe

Ten moment będzie niezapomniany

Przez Twoje - Wasze życie całe.

Jak ogień, sercem ogrzewasz to życie

Dbasz by mu miło i ciepło było

Szykujesz przytulne mu okrycie

Twe serce gniazdo mu ciepło uwiło.

A ono rośnie, mocy nabiera

Kiełkując tyle radości daje

Nauki od Ciebie nowe pobiera

Potem owoce z nich Ci oddaje.

Woda - to często łzy smutku lecz także radości

Ogień - to żar Twojej matczynej miłości

Powietrze - dziecko nim właśnie dla Ciebie się słało

A gdy przyszło już na Ziemię - nad życie Ciebie pokochało!

Witam, to taka moja interpretacja czterech żywiołów. Natchnieniem jest moja córka, która ma osiemnaście miesięcy i całkowicie przejęła władzę nad moim życiem.



                                                                                             Monika

Zobacz jaki kotek niegrzeczny!
Co ten tata mówi?
Niedobra babcia!
Niegrzeczna lala!
Niedobry miś!

Pozornie niewinna zabawa.
Słowa wypowiadane bez zastanowienia.
Według niektórych stosowne do sytuacji.

Bzdury!!!

Nie pozwalam, nie godzę się na to, abyś ty babciu, dziadku, wujku, ciociu uczył/a moje dziecko takich zachowań !!!

Nie, nie przesadzam, nie jestem przewrażliwiona ja po prostu reaguję na głupotę.
Ostro? Może i ostro ale dla waszej wiadomości to już było i się nie sprawdziło. Tak, tak Kodeks Hammurabiego też uczył takich głupot, oko za oko, ząb za ząb.

Głupotą bowiem a raczej jej szczytem jest wypowiadanie do dziecka słów:

- niedobry miś, daj mu nauczkę, zbij go!
- niegrzeczna lala, zrób a ty lala, a ty!
- co ta babcia robi, uderz babcię, nu nu babcia!
- masz silne ząbki, to pokaż mamusi, ugryź ją mocno :0
- tata nie dał ci cukierka, pokaż mu język i uszczypnij go, to ci na pewno da!
- co ten tata mówi, nie słuchaj go on jest głupi!
- zobacz jaki kotek niegrzeczny, uszczypnij kotka, pociąg za ogon i wyszarpaj za uszy!
- jedz! pij! bądź grzeczny bo inaczej będę płakać...o.0

A becz sobie ile chcesz, tylko z dala od mojego dziecka.
Chcesz je uczyć poprzez szantaż? I to na dodatek emocjonalny!? Poważnie?

Nie!
Ja ci na to nie pozwalam!!!

Jaki szantaż, pytasz?
A jak inaczej nazwiesz uczenie dziecka, że jak czegoś nie zrobi to ty będziesz płakać?
Nie jest to gra na jego emocjach?

A ciągłe powtarzanie zbij babcię, uderz tatę, zrób a ty, a ty? Co chcesz osiągnąć takim postępowaniem?
Mówisz, że to tylko zabawa, takie niewinne żarty?
A wiesz czym kończą się te twoje z pozoru niewinne żarty i zabawy?
Utwierdzeniem dziecka, że bicie, szczypanie, gryzienie to fajna sprawa, super zabawa i sposób na osiągnięcie tego czego się chce!

Do męża też mówisz, uderz mnie bo nie zrobiłam dziś obiadu?
Szefowi powiesz, że jak ci nie da podwyżki to się rozpłaczesz?
A jak sąsiadka nie powiedziała ci dzień dobry, to co, ugryziesz ją?
Nie sądzę!

Zrozum, dziecko to chłonna gąbka.
Uczy się obserwując.

Jeżeli nauczysz go, że bicie, szczypanie, gryzienie to fajna zabawa, to potem nie dziw się, że będzie ono, właśnie tak się bawiło.
Będzie gryzło, szczypało i biło kogo popadnie.

Jeżeli nauczysz go, że płaczem można wiele zyskać, zrobisz z dziecka rozbeczanego bachora, ktory wszystko wymusza płaczem właśnie.

Jaki sens ma bicie brawo, gdy dziecko uderzy lalkę czy biednego kotka?
Jaki sens ma mówienie, o jak ślicznie, brawo, brawo, gdy dziecko pokaże język mamie czy tacie?
Jaki sens ma pokazywanie dziecku prawa pięści?
No jaki?
Bo ja tego nie ogarniam!
A widzę to każdego dnia.

Pozornie niewinne słowa, zwroty.
Wypowiadane bez zastanowienia.
Ale po co?
Aby dziecko szybciej zjadło lub aby w ogóle coś zjadło?
Aby stało się nadwornym domowym błaznem i rozbawiało swoim zachowaniem domowe towarzystwo?
Aby tylko się bawiło i nie przeszkadzało?

Chore to, głupie i nieodpowiedzialne!
Nie obraź się więc ale gdy spróbujesz w taki właśnie sposób bawić się z moim dzieckiem, zostaniesz delikatnie ale stanowczo poproszona/y o zaprzestanie robienia z siebie idioty.
Bo tylko idiota w biciu, wymuszaniu i poniżaniu widzi dobrą zabawę !

Powiedzcie mi moi kochani, czy tylko ja, spotykam się z z takimi zachowaniami i sytuacjami?
I czy tylko mnie one wkurzają i wyprowadzają z równowagi ?
Czy tylko ja, widząc coś takiego reaguję tak bardzo emocjonalnie?
A może to jest normalne a ja jestem najzwyczajniej w świecie przewrażliwioną i rozhisteryzowaną matką?

                                                                              Monika

Ałłł...nosz kurna...co to było...boli jak cholera...no nie...n o s o r o ż e c!!!

A konkretnie jego róg, wbity w moją piętę!

Zawsze podziwiałam i ten podziw trwa do dnia dzisiejszego matki, które przy dzieciach, potrafią w domu utrzymać nienaganny porządek.
A są takie!
Znam kilka osobiście.
Gdyby nie to, że wiem o istnieniu dzieci, to po wejściu do ich domu w życiu bym się nie domyśliła, że takowe małe istoty tam mieszkają.

Zero zabawek, zero okruszków, ani jednego klocuszka, kredki plątającej się pod stołem, nic,nul, zero!

Ja się pytam, jak Wy to robicie???

Jeszcze jakoś ogarniam gdy dom to prawie pałac. Osobno każdy pokój, ba osobno każda sypialnia a do tego fuuulll wypas bo dzieci mają swój własny azyl czyli bawialnię!
Wtedy o ukrycie faktu bycia dzieciatymi jest o wiele prościej.
Ale ogromna większość moich znajomych mieszka w blokach lub domkach jednorodzinnych.
Gdzie pokój to sypialnia, salon to bawialnia i jadalnia jednocześnie a dzieciaki choć mają swoje pokoje, to nie wiedzieć czemu, większość czasu spędzają oczywiście gdzie? No jasne w sypialni rodziców!

No to pytam jeszcze raz.
Jak Wy u diaska to robicie?

Bo u mnie, przez siedem dni w tygodniu, po mimo usilnych prób utrzymania jakiegokolwiek ładu i porządku, panuje wszechobecny i niezdyscyplinowany - rozgardiasz!!!
Dla tych, którzy wyrażają, delikatne aczkolwiek dobitne zdziwienie na widok nosorożca, który ewidentnie próbuje dobrać się do mojej obolałej po wczorajszym spotkaniu z lego pięty, ten rozgardiasz jest według oczywiście mojego toku myślenia...bałaganem kontrolowanym!

Tak, poddałam się.
Przestałam na okrągło, sto razy dziennie, chować wszystko do swoich pudełeczek. Układać na półeczkach. Sortować według koloru, rozmiaru i przeznaczenia.
Powód jest jeden...
Magda
Dla niej bowiem poukładane, znaczy dobra zabawa.

Szast prast, robota pali się jej w tych małych, sprytnych rączkach i oto nie mija minut piętnaście a wszystko co matka układała i sprzątała przez półtorej godziny, z powrotem ląduje, rozwalone i pomieszane na podłodze. I ten jej szelmowski uśmieszek, gdy wszystkie klocki, kredki i zwierzątka lądują dosłownie wszędzie a ona wtedy głośno krzyczy Ooooooooooooo!!!

I tak w kółko i w kółko i w kółko.

No to się poddałam i mamy w domu rozgardiasz czy jak kto woli bałagan kontrolowany.

Ma to swoje plusy.
Na wieczór wspólnie sprzątamy. To gdy rano schodzimy do kuchni przy której jest salon i kącik zabaw Magdy. Ona przez piętnaście minut rozwala wszystko na nowo a matka w tym czasie spokojnie wypija pierwszą kawę.
Sytuacja powtarza się po drzemce, przed którą również wszystko wspólnie sprzątamy. W ten oto sposób, dwie ciepłe kawy mam spokojnie zaliczone ;)

Gorzej jest gdy w trakcie jej zabaw, zadzwoni telefon, wykipi zupa, pralka zacznie dziwnie rechotać i potrzebna jest natychmiastowa matki reakcja, wtedy to właśnie słychać w całym domu donośny lament...

Szlak niech trafi te wszystkie klocki...mogli to cholerstwo jeszcze mniejsze zrobić...w życiu już nie kupię jajka niespodzianki, kto widział żeby tak mały jeż miał tak ostre kolce...aaaaa żyję, to tylko kredka zamieniła się na chwilę w deskę snowboardową na której na szczęście udało mi się zgrabnie wymanewrować między stołem a huśtawką ufff.

Takie sytuacje to u mnie chleb powszedni.
Jedni mają ubaw gdy oglądają kabaret a inni gdy widzą mnie, próbującą się nie zabić podczas gotowania obiadu.
Ale wiecie co, tak mi dobrze.
Dzięki takiej a nie innej formie zabawy mojej córki, ja mam w ciągu dnia kilka chwil dla siebie. Ona bawi się z ogromną radością i zaangażowaniem a na dodatek już teraz w wieku osiemnastu miesięcy załapała, że dzięki sprzątaniu, tej zabawy ma o wiele więcej.
Łatwo skojarzyła fakty i zapamiętała, że kiedy razem sprzątamy to później idziemy lulu.
Mogę więc stwierdzić, że mój rozgardiasz pomógł mi w zaplanowaniu wspólnych, codziennych rytuałów, które tak naprawdę bardzo ułatwiają mi życie.

Jestem strasznie ciekawa jak to jest u Was?
Czy zawsze macie porządek a może tak jak ja znaleźliście sposób aby mały rozgardiasz stała się pożytecznym bałaganem kontrolowanym?


                                                                             Monika