Nowe oblicze Kobiety Niezgodnej

Przyznaję, że blog miał mi pomóc przetrwać trudny okres ciąży. W tym moim azylu, uciekłam od problemów z nią związanych .



Nie myślałam co będzie później. Przede wszystkim pisałam wiersze, czyli to co lubię najbardziej. 

Czas płynie, córka rośnie, synowie dorastają a blog?

Blog się zmienia.

Nadszedł czas, by pisać o tym co w duszy gra a że jestem obecnie matką na pełnym etacie i uwielbiam dzielić się z Wami swoim spojrzeniem na macierzyństwo, będzie tego tutaj teraz trochę więcej. 

Jak żyć z maluchem i nastolatkiem w wersji podwójnej i nie zwariować.

Jak przetrwać w związku gdy życie dało obojgu w kość.

Jak żyć w kraju, w którym dzieją się rzeczy nie z tej ziemi.

Nie mam zamiaru udowadniać Wam, że jestem matką i kobietą idealną i wszystkowiedzącą, bo tak nie jest. Nie będę też wciskać ciemnoty, że jestem zwyczajną kurą domową okraszając swoje posty zdjęciami z wczasów na Kanarach czy Bali, bo mnie ta takie wczasy zwyczajnie nie stać.

Nie będę powtarzać jak to mam mało czasu na sprzątanie i urządzanie domu który na instagramie tylko przez przypadek wygląda jak pałac. I w końcu nie będę narzekała na moje zbędne kilogramy, na boczki, rozstępy i kolejne dwa kilo, które przybyło mi po niedzielnym obiedzie u znajomych a po chwili nie pochwalę się zdjęciem w super seksownej sukience, w której nogi sięgają do szyi, piersi sterczą zalotnie a włosy bujne i błyszczące falują na wietrze ogólnie na którym wyglądam jak przysłowiowe milion dolarów.

Prawda jest taka, że wczasy spędzam najczęściej u rodziny, mieszkam w zwyczajnym domu, po ciąży boczki mi zostały zresztą rozstępy też, od karmienia piersią włosy wypadają mi garściami a z racji zbliżającej się czterdziestki, moja cera nie jest już tak piękna, jak wtedy gdy miałam dwadzieścia lat.

No cóż, jestem jaka jestem, trochę wiekowa, trochę szalona, nie ubieram się u Prady, nie mam figury modelki, nie jestem specjalistką w wychowywaniu dzieci ani psychologiem aby Wam narzucać swoje zdanie a na blogu pragnę się dzielić z Wami jedynie swoimi życiowymi doświadczeniami.

Nie będzie więc ściemniania ani wymyślania poczytnych historyjek.

Postaram się robić to co kocham najbardziej, czyli pisać, pisać, pisać.

Mam nadzieję, że to wystarczy abyście zostali ze mną jak najdłużej.

Niczego nie obiecuję, bo nic tak nie boli jak złamanie danego słowa. Pamiętajcie tylko o tym, że jestem tutaj dla Was, że zawsze Was wysłucham a jeżeli tylko będziecie tego potrzebowali to pomogę - choćby ta pomoc, miała być tylko wsparciem w trudnych chwilach.

                                                                                                           Monika